ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΕΡΙ

Ο παπάς συναντάει στον δρόμο έναν πιστό από την ενορία του.
- Πατέρα Ραφαήλ, με θυμάστε;
- Πώς δε σε θυμάμαι, τέκνο μου! Ο Χαραλάμπης ο Παπαδόπουλος δεν είσαι; Εγώ σε πάντρεψα πριν μερικά χρόνια; Πώς τα πάτε με τον γάμο σας;
- Γενικώς καλά, πάτερ, αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να κάνουμε παιδιά! Τι μεθόδους σύλληψης προσπαθήσαμε, τι εξωσωματικές,Τι να σας πω, δράμα! Μας έχει πολύ καταβάλλει αυτή η κατάσταση, παραδέχεται ο Χαραλάμπης και σχεδόν δάκρυσε.
- Μην κάνεις έτσι, τέκνον μου, ο Θεός είναι μεγάλος. Θα κάνω μια σχετική παράκληση στη λειτουργία της Κυριακής. Και σε λίγες μέρες που πάω στο Άγιον Όρος, θα ανάψω κι ένα κεράκι για σας. Μη χάνετε το κουράγιο σας, συνεχίστε τις προσπάθειες.
- Σας ευχαριστώ, πάτερ. Ο Θεός να σας έχει καλά!
Περνούν αρκετά χρόνια. Ένα πρωί, ο παπάς συναντά τη σύζυγο αυτή τη φορά. Η γυναίκα έχει στα χέρια ένα μωρό και άλλα δύο στο καροτσάκι.
- Βρε Τριανταφυλλιά, εσύ δεν είσαι που σε πάντρεψα με τον Χαραλάμπη; Τι βλέπω; Τι παιδιά και κακό είναι αυτό;
- Ναι, δεν έχουμε παράπονο, πάτερ. Έχουμε ένα ζευγάρι δίδυμα και άλλα τρία. Και πριν μερικές ημέρες μάθαμε ότι είμαι πάλι έγκυος, μάλλον δίδυμα πάλι! Μας κουράζουν πάρα πολύ, μας ξεζουμίζουν οικονομικά, αλλά δεν μπορώ να πω, είμαστε ευτυχισμένοι! Και τι να σας πω, προχθές είχαμε την κουβέντα σας.
- Δηλαδή;
- Ε να, θυμήθηκε ο Χαραλάμπης τότε που προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί και δε μπορούσαμε, που σας συνάντησε και του είπατε ότι θα παρακαλέσετε το Θεό για μας. Τι να σας πω, από τότε αρχίσαμε να γεννάμε ασταμάτητα!
- Μπράβο, μπράβο, τα παιδιά είναι ευτυχία! Και πώς είναι ο Χαραλάμπης λοιπόν;
- Δόξα τω Θεό, μια χαρά είναι. Μόνο που αυτές τις μέρες λείπει σε ταξίδι, πήγε στο Άγιον Όρος!
- Μπα; Και γιατί;
- Δεν κατάλαβα ακριβώς. Είπε ότι ήθελε να πάει να σβήσει κάποιο... κερί!